No.1                                                                                                              21-05-2002                            

Bureaucratie

 

De bureaucratie wordt een steeds groter probleem in Nederland. We verzuipen in de regeltjes en nieuwe, niet te handhaven, wetjes in Nederland.

De voormalige ministers verzonnen het ene naar het andere plannetje om dat later, na verloop van tijd en heel veel geld, weer in de prullenbak te laten verdwijnen.

Pim Fortuyn zou de oplossing gaan brengen dachten we met z’n allen. Maar u weet inmiddels hoe die de mond is gesnoerd door een milieu freak.

Dat is trouwens de eerste groep die we in Nederland de mond zouden moeten snoeren. Milieu en dierenactivisten, behoren in mijn ogen tot de gevaarlijkste en agressiefste groeperingen in Nederland. Misschien zegt u nu, “Zo , zo jij durft wat te zeggen”. Ik zal het daarom aan de hand van een paar voorbeelden proberen uit te leggen.

Het openbreken, c.q loslaten van een honderdtal nertsen die dan volledig in paniek wegrennen, worden doodgereden of later in de natuur, na een lange lijdensweg de geest geven. Dierenliefde?. Laat me niet lachen.

Green Peace die zich het kunnen veroorloven illegale en strafbare feiten te plegen zonder dat dit ooit enige gevolgen heeft. Milieubeschermers?. Kom nou dat gelooft u toch zeker zelf niet?.

Zeker, als signaalgevers zijn ze nuttig, onmisbaar zelfs. Maar iedereen ook deze mensen moeten zich aan de wet houden. Anders heeft het zo zoetjes aan niets meer te maken met milieu of dierenliefde maar wordt uiteindelijk gewoon terreur. Labiele en makkelijk beïnvloedbare figuren binnen deze groeperingen voelen zich hierdoor gelegaliseerd steeds een stapje verder te gaan in hun acties. En een enkeling gaat dan een dierenleven zelfs belangrijker vinden dan een mensenleven.

 

Volgend jaar is het het jaar  van het ecotoerisme. Milieu verantwoordelijke vakanties, ja,ja. Op dit moment heeft zo’n 7 procent van al het toerisme een ecostempel. Als dit toeneemt, en in sommige gebieden is sprake van een groei van 20 tot 30 procent per jaar, neemt ook de druk op de natuurgebieden toe. Maar als de groei uitblijft, gaat dat ten koste van de economische ontwikkeling van de lokale bevolking. In feite staan de twee poten van het ecotoerisme, milieuzorg en ontwikkelingshulp, op gespannen voet. We hebben het dan nog niet over al die vervuilende vliegreizen naar deze verre bestemmingen.

Volgens Beth Trask, medeverantwoordelijk voor de ontwikkeling van de programma’s, vormt dit soort monumenten in de Derde Wereld voor de lokale bevolking niet zozeer een natuurlijk erfgoed, maar vooral een bron van inkomsten. Een Keniaans onderzoek leert ons namelijk dat één levende leeuw ieder jaar goed is voor 27.000 dollar aan toeristische inkomsten, een kudde olifanten is zelfs 610.000 dollar waard. Hoezo, milieu. Geld zullen ze bedoelen.

 

Maar ik dwaal af van mijn onderwerp van vandaag. Dat was toch de verstikkende bureaucratie in Nederland. Van de week hoorde ik daarover twee verhaaltjes vertellen die ik u niet wil onthouden.

Een wat oudere gepensioneerde man was nog steeds in het gelukkige bezit van een auto. Met veel (financiële)  moeite kon hij zijn daarmee zijn mobiliteit in stand houden. Op een kwade dag werd zijn auto gestolen en ergens in een sloot terug gevonden. De dief was van de weg geraakt en moest door de brandweer uit zijn benarde  situatie worden bevrijd. Daarbij moest het dak van de auto worden verwijderd. De dief bleek een man zonder vaste woon of verblijfplaats en kon dus niet aansprakelijk worden gesteld. Niet door de verzekering en niet door de ongelukkige eigenaar van de auto. Justitie staat in zo’n geval machteloos. Krankzinnig misschien, maar waar gebeurd. Maar het wordt nog gekker. Tijdens de diefstal was het kenteken van de auto zoek geraakt. Niet meer terug te vinden.

Probleem voor de eigenaar van de auto want zonder kentekenbewijs krijg je geen vrijwaringsbewijs en blijf je dus gewoon betalen voor een oude auto zonder dak, volkomen in mekaar gereden en met een motor vol met water. De gepensioneerde man moest dus wel een nieuw kenteken voor zijn wrak aanvragen a raison van 250 euro’s om het verlangde vrijwaringsbewijs te kunnen ontvangen. Want zonder dat papiertje blijf je gewoon je verzekering en wegenbelasting betalen. Een simpel fotootje van de auto had alle partijen kunnen overtuigen dat het hier ging om een hoopje oud ijzer in plaats van een vervoermiddel maar nee, de regeltjes moeten worden nagekomen.

 

 

Het tweede voorbeeld is zo mogelijk nog schrijnender.

 

Wekelijks , in de grote steden dagelijks, worden er auto’s aangetroffen op afgelegen industrieterreinen of anderszins. De meeste van deze auto’s zijn inmiddels dan al gedeeltelijk of volledig ontmanteld en vertegenwoordigen in ieder geval geen enkele waarde meer. Ze zijn daar achter gelaten door individuen die de kosten voor de jaarlijkse APK keuring niet meer kunnen of willen betalen. Het betreft dus in gewoon Nederlands in alle gevallen wrakken waar het nog bruikbare materiaal al lang van af is gesloopt. Wel staan al deze auto’s nog steeds geregistreerd bij de belasting en is er sprake van een kentekenbewijs dat op naam staat van een inwoner in Nederland. Tot zover niets bijzonders, maar nu komt het. Als zo’n auto op naam staat van iemand zonder vaste woon of verblijf plaats of de persoon in kwestie gewoon onvindbaar is schrijft de wet voor dat deze auto minimaal een jaar bewaard moet blijven voor hij definitief de sloop op gaat. Die opslag is natuurlijk niet gratis. En dus wordt de plaatselijke garage of autosloop gevraagd daar de auto voor die bepaalde tijd te bewaren. Kosten voor de gemeenschap variërend van 8 tot 12 euro per dag. Jawel per dag. Totaal dus zo’n 4000 euro per jaar voor een autowrak waarvan iedereen weet dat hij nooit meer op de weg zal verschijnen en het dus gewoon weggegooid geld is. Het gaat totaal om honderden auto’s per jaar en u kunt dus zelf uitrekenen hoeveel geld dan door de gootsteen wordt gespoeld.

Het zijn maar twee voorbeelden maar daar had Pim Fortuyn dus onder andere wat aan willen doen. Dat geld kan dan weer op een meer zinnige wijze worden besteed. Bijvoorbeeld de zorg, het onderwijs en de veiligheid. De stokpaardjes van het LPF.

Laten we hopen dat de beheerders van zijn gedachten goed gaan uitvoeren wat door hem in gang is gezet

 

 

De Geitenbreier