De kunst van het ouder worden.

Toen mijn moeder zeventig werd schreef ik voor haar een gedicht. Je bent nu zeventig, schreef ik.
En je bent niets meer verplicht.

Je bent nu vrij en kan doen en laten wat je maar wil.
En als je wat nodig hebt geef je maar je een gil.

Het is nu al weer ruim 20 jaar geleden maar ik zat er helemaal naast.
Ik ben nu zelf ruim zevenenzestig en krijg steeds meer haast.

Hoe lang heb ik nog, hoe ga ik dood?. Vraag ik me steeds weer af. Nee, met alleen gedichtjes schrijven kom je daar echt niet vanaf.

En aan mijn moeder kan ik het ook al niet meer vragen en dat doet zeer.
Ze is nog ruim negentig geworden en toen wilde ze niet meer.

Telefoons zonder draad, computers en muziek uit een doos.
Het is mijn wereld niet meer zij ze zachtjes en zelfs een beetje boos.

Mee buigen met de wind en blijven doen wat je lichaam nog toe laat.
Misschien is dat wel de kunst. Misschien is dat wel de maat.

Heel stiekem, heel langzaam en geniepig word ik een beetje traag Mijn moeder wilde misschien niet meer maar ik nog al te graag.

Daarom blijf ik lekker doen wat ik nog kan en ga tot het gaatje.
Het kan me niet schelen wat ze zeggen.
Ik wil ook negentig worden net als mamaatje.

 

Hannus